Doceniamy to co mamy.
Czasami zapominamy o tym co jest ważne. Odsuwamy to na dalszy plan, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Nie korzystamy z tego co daje nam życie.
Ja doceniamy to dopiero po śmierci...
Teraz chcąc sobie przypomnieć miłe chwile - stare chwilę, dobre chwile nie potrafię na myśl przychodzą mi jedynie momenty ze szpitala. Nie wszystkie były złe ale jednak wszystkie wprowadzały do jednego do choroby do przekleństwa naszej rodziny coś co nawiedziło nas niespodziewanie. Nie mogliśmy się do tego przygotować to się po prostu działo. Trudno to powiedzieć ale musieliśmy to zaakceptować coś co wydaje się nie możliwe do zaakceptowania ale jednak. Jeżeli nie pozostaje nic innego do wyboru co nam pozostaje.
Jako dobre chwile to są na pewno wtedy kiedy mogłam spędzać czas przy nim, że widziałam go codziennie.
Jest coś czego się teraz wstydzę, na co jestem zła na coś czego nie mogę cofnąć. Kłótnia. Obrażanie się. Złość. Wtedy wydawała mi się normalna teraz wydaje się czymś beznadziejnie nie potrzebnym czymś co tylko zabierało mi ostatnie chwile ale to dopiero dostrzegłam na koniec. Trudno jest się pogodzić z czymś czego nie da się nawet zrozumieć. Jest to coś czego nikt nikomu nie życzy, nikt nikomu tego nie zazdrości ale jedynie współczuje. Współczucie co to jest wg czy to jest coś warte raczej nie jest to coś o ludzie jedynie potrafią współczuć a to nic nie daje to jest tylko na pokaz bo nikt nie potrafi tego zrozumieć dopóki tego sam nie przeżyje a jest to coś strasznego. Jest to przykre że teraz po czasie człowiek zdaje sobie sprawę że życie jest kruche że trzeba korzystać z tego co nam daje los że to jest tu i teraz a za chwilę może już tego nie być może już nie było nas to jest zmienne.
Dlatego korzystajcie z życia jakie daje nam los to jest Wasze czerpie z tego tyle ile jesteście w stanie i pamiętajcie że to co najbliżej to co wydaje się proste i naturalne może okazać się czymś skomplikowanym i trudnym do pochodzenia dacie radę i kochajcie sowich bliskich bo to jest miłość.